اولئِك لَهُمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ يُحَلَّوْنَ فيها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ يَلْبَسُونَ ثِياباً خُضْراً مِنْ سُنْدُسٍ وَ إِسْتَبْرَقٍ مُتَّكئينَ فيها عَلَى الْأَرائِك نِعْمَ الثَّوابُ وَ حَسُنَتْ مُرْتَفَقاً
براى اينها بهشتى خواهد بود كه از زير درختانش نهرها جارى‌ست. در آن‌جا به دستبندهاى طلا آراستهاند و لباس‌هايى به رنگ سبز و از حرير پوشند، در حالى كه بر تخت‌ها تكيه دادهاند. چه ثواب خوبى و چه نيكوجاى آسايشى‌ست!
[سوره مباركه كهف، آيه 31]