پيامبر (صلّى الله عليه و آله) مي‌فرمايند:
إنَّ فاطِمةَ بَضعَةٌ مِنّي و هِىَ نورُ عَيني و ثَمَرَةُ فُؤادي؛ يسوؤُني ما ساءَها و يسُرُّني ما سَرَّها و إنَّها أوَّلُ مَن يلحَقُني مِن أهلِ بَيتي؛
فاطمه پاره تن من و روشنى ديده و ميوه دلِ من است. آنچه او را ناراحت كند، مرا ناراحت مىكند و آنچه شادش سازد، مرا شاد مىكند. او نخستين كس از اهلبيت من است كه به من مىپيوندد.
[الأمالى، صدوق، ص 575]