روز مباركى‌ست و در آن چند عمل مي‌باشد:
اوّل، غسل.
دوم، زيارت حضرت امام حسين (عليه‌السّلام).
از ابن ابى نصر منقول است كه گفت: سؤال كردم از حضرت امام رضا (عليه‌السّلام) كه: «در چه ماه زيارت كنيم امام حسين (عليه‌السّلام) را؟» فرمود: «در نيمه‌ي رجب و نيمه‌ي شعبان.»
سوم، نماز سلمان به نحوى كه در روز اوّل گذشت.
چهارم، چهار ركعت نماز بخواند، بعد از سلام دست خود را پهن كند و بگويد اللَّهُمَّ يَا مُذِلَّ كُلِّ جَبَّارٍ وَ يَا مُعِزَّ الْمُؤْمِنِينَ أَنْتَ كَهْفِي حِينَ تُعْيِينِي الْمَذَاهِبُ وَ أَنْتَ بَارِئُ خَلْقِي رَحْمَةً بِي وَ قَدْ كُنْتَ عَنْ خَلْقِي غَنِيّا وَ لَوْ لا رَحْمَتُكَ لَكُنْتُ مِنَ الْهَالِكِينَ وَ أَنْتَ مُؤَيِّدِي بِالنَّصْرِ عَلَى أَعْدَائِي وَ لَوْ لا نَصْرُكَ إِيَّايَ لَكُنْتُ مِنَ الْمَفْضُوحِينَ يَا مُرْسِلَ الرَّحْمَةِ مِنْ مَعَادِنِهَا وَ مُنْشِئَ الْبَرَكَةِ مِنْ مَوَاضِعِهَا يَا مَنْ خَصَّ نَفْسَهُ بِالشُّمُوخِ وَ الرِّفْعَةِ فَأَوْلِيَاؤُهُ بِعِزِّهِ يَتَعَزَّزُونَ وَ يَا مَنْ وَضَعَتْ لَهُ الْمُلُوكُ نِيرَ الْمَذَلَّةِ عَلَى أَعْنَاقِهِمْ فَهُمْ مِنْ سَطَوَاتِهِ خَائِفُونَ أَسْأَلُكَ بِكَيْنُونِيَّتِكَ الَّتِي اشْتَقَقْتَهَا مِنْ كِبْرِيَائِكَ وَ أَسْأَلُكَ بِكِبْرِيَائِكَ الَّتِي اشْتَقَقْتَهَا مِنْ عِزَّتِكَ وَ أَسْأَلُكَ بِعِزَّتِكَ الَّتِي اسْتَوَيْتَ بِهَا عَلَى عَرْشِكَ فَخَلَقْتَ بِهَا جَمِيعَ خَلْقِكَ فَهُمْ لَكَ مُذْعِنُونَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ. روايت است هر صاحب غمى اين دعا را بخواند، حق تعالى او را از اندوه و غم آسايش بخشد.
پنجم، عمل امّ داوود.
كه عمده اعمال اين روز است و براى برآمدن حاجات، كشف كربات و دفع ظلم ظالمان مؤثّر است و كيفيت آن بنا بر آنچه در مصباح شيخ است آن است كه، چون خواهد اين عمل را بجا آورد، روزه بگيرد روز سيزدهم، چهاردهم و پانزدهم را. پس در روز پانزدهم نزد زوال غسل كند و چون وقت زوال داخل شود، نماز ظهر و عصر را بجا آورد، در حالتى كه ركوع و سجودشان را نيكو نمايد و در موضع خلوتى باشد كه چيزى او را مشغول نسازد و انسانى با او تكلّم ننمايد. پس چون از نماز فارغ شود، رو به قبله كند و بخواند حمد را صد مرتبه، سوره‌ي اخلاص را صد مرتبه و آية‌الكرسي را ده مرتبه و بعد از اينها، بخواند سوره‌ي انعام، بني‌إسرائيل (اسراء)، كهف، لقمان، يس، صافات، حم سجدة (فصّلت)، حمعسق (شورا)، حم دخان (دخان)، فتح، واقعه، ملك، ن (القلم)، إذا السّماء انشقّت (انشقاق) و ما بعدش را تا آخر قرآن و چون از اينها فارغ شود، بگويد در حالتى كه رو به قبله باشد: صَدَقَ اللَّهُ الْعَظِيمُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ ذُو الْجَلالِ وَ الْإِكْرَامِ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ الَّذِي لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْءٌ وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ الْبَصِيرُ الْخَبِيرُ شَهِدَ اللَّهُ أَنَّهُ لا إِلَهَ إِلا هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ أُولُوا الْعِلْمِ قَائِما بِالْقِسْطِ لا إِلَهَ إِلا هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ...
پس سجده كن بر زمين و بر خاك بگذار دو طرف روى خود را و بگو: اللَّهُمَّ لَكَ سَجَدْتُ وَ بِكَ آمَنْتُ فَارْحَمْ ذُلِّي وَ فَاقَتِي وَ اجْتِهَادِي وَ تَضَرُّعِي وَ مَسْكَنَتِي وَ فَقْرِي إِلَيْكَ يَا رَبِّ. و كوشش كن اشك بريزد چشم‌هاى تو، اگرچه به قدر سرِ مگسى باشد. به درستى كه اين علامت استجابت است.