شب بيست و هفتم (شب مبعث)، از ليالى متبرّكه است و در آن چند عمل مي‌باشد:
اوّل؛ شيخ در مصباح فرموده روايت شده از حضرت ابوجعفر امام جواد (عليه‌السّلام) كه فرمود: «همانا در رجب شبى‌ست كه بهتر است از آنچه مىتابد بر آن آفتاب، و آن شب بيست و هفتم رجب است كه در صبح آن پيغمبر خدا (صلّى‌الله عليه و آله و سلم) به رسالت مبعوث گرديد. به درستى كه از براى عامل در آن شب از شيعه‌ي ما اجر عمل شصت سال است.» به خدمت آن حضرت عرض شد: «عمل در آن شب چيست؟» فرمود: «چون بجا آوردى نماز عشا را و به رختخواب رفتى، پس بيدار مىشوى هر ساعتى كه خواستى از شب تا پيش از نيمه‌ي آن و بجا مىآورى دوازده ركعت نماز. مىخوانى در هر ركعت، حمد و سورهيى از سورههاى كوچك مفصّل و مفصّل از سوره‌ي محمّد است تا آخر قرآن. پس چون سلام دادى در هر دو ركعتى و فارغ شدى از نمازها، مىنشينى بعد از سلام و مىخوانى حمد را هفت مرتبه، معوّذتين را هفت مرتبه، قل هو الله أحد و قل يأيّها الكافرون هر كدام را هفت مرتبه، إنا أنزلناه و آية‌الكرسي هر كدام را هفت مرتبه و بخوان در عقبِ همه، اين دعا را: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدا وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ كَبِّرْهُ تَكْبِيرا اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِمَعَاقِدِ عِزِّكَ عَلَى أَرْكَانِ عَرْشِكَ وَ مُنْتَهَى الرَّحْمَةِ مِنْ كِتَابِكَ وَ بِاسْمِكَ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ الْأَعْظَمِ وَ ذِكْرِكَ الْأَعْلَى الْأَعْلَى الْأَعْلَى وَ بِكَلِمَاتِكَ التَّامَّاتِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَنْ تَفْعَلَ بِي مَا أَنْتَ أَهْلُهُ. پس بخوان هر دعايى كه خواستى و مستحب است غسل در اين شب و گذشت در شبِ نيمه، نمازى كه در اين شب نيز خوانده مىشود.
دوم؛ زيارت حضرت اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام)
افضل اعمال اين شب است و از براى آن حضرت در اين شب سه زيارت است كه در باب زيارات به آن اشاره خواهد شد، إن شاء‌الله.
بدان كه ابوعبدالله محمّد بن بطوطه كه يكى از علماى اهل سنّت است و در ششصد سال پيش از اين زمان بوده، در سفرنامه‌ي خود - كه معروف است به رحله‌ي ابن بطوطه - در بيان ورود خود از مكّه معظّمه به نجف اشرف ذكر كرده روضه و قبر مبارك مولامان اميرالمؤمنين (عليه‌السّلام) را و گفته اهل اين شهر تمامى رافضى هستند و از براى اين روضه مباركه كراماتى ظاهر شده؛ از جمله آنكه در شب بيست و هفتم ماه رجب - كه نام آن شب نزد اهل آن‌جا ليلةالمحياست - مىآورند از عراقين، خراسان، بلاد فارس و روم هر شل و مفلوج و زمينگيرى كه هست و جمع مىشود از آنها قريب سى چهل تن در آن‌جا پس بعد از عشا مىآورند اين مبتلايان را نزد ضريح مقدّس و مردم جمع مىشوند و منتظرند خوب شدن و برخاستن آنها را و اين جماعت مردم، برخي نماز مىخوانند، برخي ذكر مىگويند، برخي قرآن تلاوت مىكنند و برخي تماشاى روضه مىكنند تا آنكه بگذرد نصف يا دو ثلث از شب. آن وقت جميع اين مبتلايان و زمينگيران - كه حركت نمىتوانستند بكنند - برمىخيزند، در حالى كه صحيح و تندرست مىباشند، علّتى در آنها نيست و مىگويند لا إله إلا الله محمدٌ رسول الله عليٌّ ولي الله؛ و اين امرى‌ست مشهور و مستفيض و من خودم آن شب را در آن‌جا درك نكردم، لكن از مردمان ثقه - كه اعتماد بر قول آنها بود -شنيدم و هم ديدم در مدرسهيى كه مهمانخانه آن حضرت است سه تن زمينگير كه قادر بر حركت نبودند؛ يكى اهل روم، ديگرى اهل اصفهان و سومى اهل خراسان بود. از آنها پرسيدم: «چه‌گونه شما خوب نشدهايد و اين‌جا ماندهايد؟» گفتند: «ما به شب بيست و هفتم نرسيديم و همين جا ماندهايم تا شب بيست و هفتم آينده كه شفا بگيريم.» و از براى اين شب، مردم زياد از شهرها جمع مىشوند و بازار بزرگى اقامه مىشود تا مدّت ده روز.
فقير گويد: مبادا استبعاد كنى اين مطلب را! همانا معجزات و كراماتى كه از اين مشاهد مشرّفه بروز كرده و به تواتر رسيده، زياده از آن است كه احصا شود و در ماه شوّالِ گذشته سنه هزار و سيصد و چهل و سه در حرم مطهّر حضرت ثامن‌الائمة الهداة و ضامن الامة العصاة مولانا أبوالحسن علي بن موسى الرّضا (صلوات الله عليه) سه نفر زن كه هر يك به سبب مرض فلج و نحو آن زمينگير بودند و اطبّا و دكترها از معالجه‌ي آنها عاجز شده بودند، شفا يافتند و اين معجزات از آن قبر مطهّر بر همه واضح و آشكارا گرديد؛ مانند نمودار شدن خورشيد در سماء صاحيه و مثل باز شدن درِ دروازه نجف اشرف روى عرب‌هاى باديه. به حدّى اين مطلب واضح بود كه نقل شده دكترهايى كه مطّلع بر مرض‌هاى آن زن‌ها بودند، تصديق نمودند با آنكه در اين باب خيلى دقيق بودند، بلكه برخي از آنها تصديق خود را بر شفاى آنها نوشتند و اگر ملاحظه اختصار و عدم مناسبت محل نبود، قصّه آنها را نقل مىنمودم و لقد أجاد شيخنا الحر العاملي في أرجوزته:
وَ مَا بَدَا مِنْ بَرَكَاتِ مَشْهَدِهِ فِي كُلِّ يَوْمٍ أَمْسُهُ مِثْلُ غَدِهِ
وَ كَشِفَا الْعَمَى وَ الْمَرْضَى بِهِ إِجَابَةُ الدُّعَاءِ فِي أَعْتَابِه
سوم؛ شيخ كفعمى در بلدالامين فرموده است كه در شب مبعث اين دعا را بخوانند: اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِالتَّجَلِّي الْأَعْظَمِ فِي هَذِهِ اللَّيْلَةِ مِنَ الشَّهْرِ الْمُعَظَّمِ وَ الْمُرْسَلِ الْمُكَرَّمِ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أَنْ تَغْفِرَ لَنَا مَا أَنْتَ بِهِ مِنَّا أَعْلَمُ يَا مَنْ يَعْلَمُ وَ لا نَعْلَمُ اللَّهُمَّ بَارِكْ لَنَا فِي لَيْلَتِنَا هَذِهِ الَّتِي بِشَرَفِ الرِّسَالَةِ فَضَّلْتَهَا وَ بِكَرَامَتِكَ أَجْلَلْتَهَا وَ بِالْمَحَلِّ الشَّرِيفِ أَحْلَلْتَهَا ... پس به سجده برو و بگو: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي هَدَانَا لِمَعْرِفَتِهِ وَ خَصَّنَا بِوِلايَتِهِ وَ وَفَّقَنَا لِطَاعَتِهِ شُكْرا شُكْرا صد مرتبه. پس سر از سجده بردار و بگو اللَّهُمَّ إِنِّي قَصَدْتُكَ بِحَاجَتِي وَ اعْتَمَدْتُ عَلَيْكَ بِمَسْأَلَتِي وَ تَوَجَّهْتُ إِلَيْكَ بِأَئِمَّتِي وَ سَادَتِي اللَّهُمَّ انْفَعْنَا بِحُبِّهِمْ وَ أَوْرِدْنَا مَوْرِدَهُمْ وَ ارْزُقْنَا مُرَافَقَتَهُمْ وَ أَدْخِلْنَا الْجَنَّةَ فِي زُمْرَتِهِمْ بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ و اين دعا را سيّد براى روز مبعث ذكر كرده است.