گر چه ما بندگان پادشهيم

پادشاهان ملک صبحگهيم

گنج در آستين و کيسه تهی

جام گيتی نما و خاک رهيم

هوشيار حضور و مست غرور

بحر توحيد و غرقه گنهيم

شاهد بخت چون کرشمه کند

ماش آيينه رخ چو مهيم

شاه بيدار بخت را هر شب

ما نگهبان افسر و کلهيم

گو غنيمت شمار صحبت ما

که تو در خواب و ما به ديده گهيم

شاه منصور واقف است که ما

روی همت به هر کجا که نهيم

دشمنان را ز خون کفن سازيم

دوستان را قبای فتح دهيم

رنگ تزوير پيش ما نبود

شير سرخيم و افعی سيهيم

وام حافظ بگو که بازدهند

کرده‌ای اعتراف و ما گوهيم