حركت امام رضا (عليه‌السّلام) از مدينه به خراسان محلّ حكومت مأمون عبّاسي [200 ق]
قتل حسين بن منصورحلاّج، عارف و زاهد شهير مسلمان [309 ق]
. رحلت فقيه بزرگ ملّا محمّد شريفمازندراني، معروف به «شريف العلماء» [1246ق]
. درگذشت عارف نامدار محمّدحسن اصفهاني، معروف به «صفي عليشاه» [1316 ق]
مرگ مظفرالدّين شاه قاجار، پنجمين پادشاه سلسلهي قاجاريه در تهران [1324 ق]
مرگ مظفرالدّين شاه قاجار، پنجمين پادشاه سلسلهي قاجاريه در تهران [1324 ق]
شب بيست و پنجم، شب دحو الارض است؛ يعنى پهن شدن زمين از زير خانه‌ي كعبه روى آب و از ليالى شريفه است كه رحمت خدا در آن نازل مىشود و قيام به عبادت در آن اجر بسيار دارد. و از حسن بن على وشّا روايت است كه گفت: من كودك بودم كه با پدرم خدمت امام رضا (عليه‌السّلام) شام خورديم، در شب بيست و پنجم ماه ذى‌القعده. پس فرمود: امشب حضرت ابراهيم (عليه‌السّلام) و حضرت عيسى (عليه‌السّلام) متولّد شدهاند و زمين از زير كعبه پهن شده است. پس هر كس روزش را روزه بدارد، چنان است كه شصت ماه را روزه داشته باشد و به روايت ديگر است كه فرمود: در اين روز حضرت قائم (عليه‌السّلام) قيام خواهد نمود.شب بيست و پنجم، شب دحو الارض است؛ يعنى پهن شدن زمين از زير خانه‌ي كعبه روى آب و از ليالى شريفه است كه رحمت خدا در آن نازل مىشود و قيام به عبادت در آن اجر بسيار دارد. و از حسن بن على وشّا روايت است كه گفت: من كودك بودم كه با پدرم خدمت امام رضا (عليه‌السّلام) شام خورديم، در شب بيست و پنجم ماه ذى‌القعده. پس فرمود: امشب حضرت ابراهيم (عليه‌السّلام) و حضرت عيسى (عليه‌السّلام) متولّد شدهاند و زمين از زير كعبه پهن شده است. پس هر كس روزش را روزه بدارد، چنان است كه شصت ماه را روزه داشته باشد و به روايت ديگر است كه فرمود: در اين روز حضرت قائم (عليه‌السّلام) قيام خواهد نمود.
...رَبِّ أَنْزِلْني مُنْزَلاً مُبارَكاً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلينَ
...پروردگارا! مرا در منزلگاهى پربركت فرودآور، كه تو بهترين فرودآورندگانى!
[سوره مباركه مؤمنون، آيه 29]
پيامبر (صلّي الله عليه و آله) مي‌فرمايند:
مَنْ جَادَلَ فِي خُصُومَةٍ بِغَيْرِ عِلْمٍ لَمْ يَزَلْ فِي سَخَطِ اللَّهِ حَتَّى يَنْزِع
هر كس در منافشه‌يي بدون علم مجادله كند، در خشم خدا باشد تا دست بردارد.
[مجموعة الورام، ج 1، ص 109]
چه‌گونگي انكشاف مقصودهاي قرآن
آيت‌الله ملكي تبريزي (رحمةالله) فرمودند:
هر گاه قرائت‌كننده، حقيقت قرآن و بزرگي آن را شناخت، ناچار در آياتش تدبّر و انديشه مي‌كند و وقتي تدبّر نمود، از موانع فهم خود را تخليه كرد و در جست‌وجوي فهم بود، حتماً مقصودهاي قرآن به تناسب مقامي كه در دين دارد، برايش تجلّي كرده و منكشف مي‌گردد.
[به سوي دوست، ص 121]