شهادت امام نهم حضرت جوادالأئمّه (عليه‌السّلام) به دستور معتصم عبّاسي [220 ق]
ولادت عالم شيعي ملّا حسين فشاركي [1266 ق]
روز آخر ماه سنه‌ي دويست و بيست، بنا بر مشهور حضرت امام محمّدتقى (عليه‌السّلام)، به زهر معتصم در بغداد شهيد شد و اين بعد از دو سال و نيم، تقريباً از فوت مأمون گذشته بود؛ چنان كه خود آن جناب مىفرمود: الفرج بعد المأمون بثلاثين شهرا. و اين كلمه مشعر است بر آنكه، آن حضرت از سوء معاشرت مأمون در كمال اذيت و صدمه بوده كه مرگ خود را فرج و گشايش خود تعبير نموده؛ چنان كه پدر بزرگوارش حضرت امام رضا (عليه‌السّلام) در زمان ولايت عهد خود نيز چنين بوده و در هر جمعه كه از مسجد جامع مراجعت مىفرموده، به همان حالى كه عرق‌دار و غبارآلود بوده، دستها را به درگاه الهى بلند مىكرد و مىگفت: الهى! اگر فرج و گشايش امر من در مرگ من است، پس همين ساعت در مرگ من تعجيل فرما و پيوسته در غم و غصّه بود تا از دنيا رحلت فرمود.
حضرت امام محمّدتقى (عليه‌السّلام) در وقتى كه وفات كرد، از سنّ شريفش بيست و پنج سال و چند ماهى گذشته بود. قبر شريفش در بقعه‌ي مباركه‌ي كاظميه پشت سر جدّ بزرگوارش حضرت امام موسى (عليه‌السّلام) واقع است.
وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلينَ إِلاَّ مُبَشِّرينَ وَ مُنْذِرينَ فَمَنْ آمَنَ وَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُون
ما پيامبران را نفرستاديم، جز براى مژده دادن و ترساندن. بنابراين، هر كس ايمان آورد و خود را اصلاح كند، نه ترسى براى اوست و نه غمگين مىگردد.
[سوره مباركه انعام، آيه 48]
امام رضا (عليه‌السّلام) مي‌فرمايند:
يقتَلُ [الامامُ الجَوادُ عليهالسلام] غَصبا فَيبكي لَهُ و عَلَيهِ أهلُ السَّماءِ و يغضَبُ اللهُ عَلى عَدوِّهِ و ظالِمِهِ فلا يلبَثُ إلاّ يسيرا حَتّى يعَجِّلُ اللهُ بِهِ إِلى عَذابِهِ الأَليمِ و عِقابِهِ الشَّديدِ
امام جواد (عليه‌السّلام) مظلومانه كشته مىشود و ساكنان آسمان بر او مىگريند و مرثيه مىسرايند. خداوند بر دشمن و ستم‌كننده بر او خشم مىگيرد، و [پس از كشتن او] زمانى كوتاه در دنيا نمىماند، تا آنكه خداوند به زودى دشمن او را به عذابى دردناك و كيفرى سخت گرفتار مى‌نمايد.
[بحارالأنوار، ج 5، ص 14]
ربوبيت خداوند
آيت‌الله بهاء‌الديني (رحمة‌الله) فرمودند:
ستايشْ مخصوص ربوبيت حق است. ستايش هر جميلي، ستايش حق است؛ چون همه جميل‌ها به ايجاد حق‌تعالي‌ست...
[چشمه‌سار معرفت، ص 151]